Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

ΑΡΗΣ '09-ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ



Ένα απο τα μεγαλύτερα προβλήματα του περσινού Άρη ήταν οι αντιδράσεις των παικτών του σε καταστάσεις πίεσης, πίεση που προέρχοταν απο την ανάγκη της ''υπέρβασης'' που θα μετέτρεπε τον Άρη από μια πολύ καλή ομάδα σε μια ομάδα που θα στόχευε την κορυφή. Χωρίς να συνυπολογίσουμε την αξία και την αγωνιστική ικανότητα του περσινού ρόστερ (άλλωστε αυτή από ελάχιστους αμφισβητήθηκε,δείγμα του ότι οι περισσότεροι παίκτες του Άρη είναι μεταγραφικός στόχος πολλών ομάδων)θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε την ικανότητα του να διαχειρίζεται αυτή τη πίεση του πρωταθλητισμού με βάση την εμπειρία του. Είναι δύσκολο να σηκώσεις τέτοιο ψυχολογικό βάρος όταν σαν παίκτης δεν έχεις αντιμετωπίσει κάτι αντίστοιχο και εξαιρετικά δύσκολο όταν και η ομάδα που αγωνίζεσαι έχει πολλά χρόνια να βιώσει τέτοιες καταστάσεις.

Ας ξεκινήσουμε με τον βασικό τερματοφύλακα: ο Μιχάλης Σηφάκης παρότι είναι ένας νεαρός τερματοφύλακας έχει στο βιογραφικό του πολλές χρονιές στην Α' εθνική με τον ΟΦΗ που καθε χρόνο της τελευταίας δεκαετίας χαροπάλευε στις τελευταίες θέσεις και μία με τον μόνιμο τα τελευταία χρόνια πρωταθλητή Ολυμπιακό που εκεί όμως δεν αγωνίστηκε σε κανένα ματς πρωταθλήματος για να βιώσει έστω στο ελάχιστο το πως είναι να αγωνίζεσαι σε κάθε αγώνα για την νίκη. Ο Ντάρσι Νέτο στη Βραζιλία άργησε να κάνει το ξεπέταγμα. Εχει στο παλμαρέ του μια πολύ καλή χρονιά με την μικρομεσαία Παραναένσε και 2 χρονιές με την πρωταγωνίστρια Σάντος αγωνιζόμενος ομως ελάχιστα. O Σανέλ Γιάχιτς με σταδιοδρομία στις ισπανικές Μέριδα και Λας Πάλμας και στην πρωταγωνίστρια μεν Ζελέσνιτσαρ στο κατωτάτου επιπέδου δε βοσνιακό πρωτάθλημα, δε μπορούμε να πούμε οτι ''κατέχει'' το αίσθημα του πρωταθλητισμού..Ρονάλντο Γκιάρο και Λέμπο έχουν πλούσιες παραστάσεις. Ο πρώτος με πολλές χρονιές ως βασικός σε Μπενφίκα,Μπεσίκτας και Σάντος που κάθε χρόνο έχουν ως στόχο την κορυφή και ο δεύτερος με παρουσίες στην Νασιονάλ Μοντεβιδέο που κάθε χρόνο πρωταγωνιστεί στην Ουρουγουάη και στο Λιμπερταδόρες και στην ''καλή' Μπέτις των περασμένων χρόνων.Ειναι φανερό οτι εκτός της καλής αγωνιστικής παρουσίας του Ρονάλντο έλλειψε και η ηγετική του φυσιογνωμία στα αποδυτήρια(είναι ένας από τους λόγους της επιστροφής του). Ο Λέμπο διέθετε επίσης τέτοια στοιχεία και το έδειξε κυρίως στα ντέρμπι αλλά τα μόνιμα προβλήματα τραυματισμών δε του επέτρεψαν να το συνδυάζει σε σταθερή βάση και με καλή προσωπική απόδοση. Ο Θέμης Κουλουχέρης έχει ξεκινήσει απο την ''μεγάλη'' Προοδευτική της νοοτροπίας '' η ισοπαλία ίσον με νίκη'' και τις χρονιές του στον Ολυμπιακό δεν έπαιζε ούτε στα εσωτερικά διπλά... Για τους Καράμπελα και Ρομπέρζ απλά να πούμε ότι ο πρώτος αγωνιζόταν πριν τον Άρη στον ουραγό της Β΄εθνικής(τότε) Πανηλειακό και ο δεύτερος στην δεύτερη ομάδα της Παρί Σ.Ζ ενω ο Κρίστι Βανγκέλι δεν είχε ουτε μια χρονιά ως βασικός στη καριέρα του...O Μάρκο Αουρέλιο προ-Άρη αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία Βραζιλίας...

'Οσον αφορά τους μέσους,ο Σάκης Πρίττας όπως και ο Νεμπεγλέρας είχαν αγωνιστεί σε μικρομεσαίες ομάδες πριν καταλήξουν στον Άρη, το βιογραφικό του Βιτόλο περιέχει σεζόν μόνο σε δευτεροκλασάτες ομάδες της Ισπανίας (Θελτα,Τενεριφη,Σανταντερ) ενώ και ο Μπατιόν είχε αγωνιστεί στις μικρομεσαίες Σάντα Φε και Αργεντίνος Τζούνιορς. Ο Νάτσο Γκαρσία έχει αγωνιστεί στην άσημη πορτογαλική Αλβέρκα και στην Μπολιβάρ που παρά του οτι είναι δευτεροτρίτη δύναμη στη Βολιβία τις 4 σεζόν που αγωνιζόταν ο Νάτσο δε κατάφερε να κατακτήσει ούτε ένα εποχιακό πρωτάθλημα (κλαουσούρα ή απερτούρα). O Ντιόγο Σιστόν ξεκίνησε από τη μεγάλη Βάσκο έχοντας όμως περιορισμένο ρόλο και αγωνίστηκε στην άσημη πορτογαλική Σαντα Κλαρα και στην μεσαία ισραηλινή (και αντίπαλο του Άρη στο Ουέφα το '94) Μπερσεβά. Τόνι Κάλβο και Χαβίτο έκαναν τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα στον Άρη ενώ ο γυρολόγος Τιάγκο Ζεντίλ έχει σαν ''παράσημο'' μια χρονιά αλλά ως αναπληρωματικός στην Παλμέιρας. O Ρεγκέιρο είχε παραστάσεις πρωταθλητισμού από το ξεκίνημα του στην Νασιονάλ αλλά όχι και από τη θητεία του στην Ισπάνια με Ράσινγκ ,με την παρακμάζουσα Βαλένθια της μετα-Μπενίτεθ εποχή και Μούρθια..

Στην επίθεση, ο αρχηγός Σέρχιο Κόκε αγωνίστηκε στην μικρομεσαία Μάλαγα ενώ στην Μαρσέιγ μεταγράφηκε την επόμενη σεζόν αυτής που έπαιξε τελικό Ουέφα και σε μια περίοδο γενικότερα που η λέξη πρωτάθλημα στη Γαλλία ηταν ανέκδοτο για κάθε ομάδα λόγω της δυναστείας της Λυόν (στην Σπόρτινγκ έπαιξε μόλις 4 μήνες). Οι σημαντικοτερες ομάδες που έχει αγωνιστει ο Χαβιέ Κάμπορα είναι η Ροζάριο Σεντράλ που έχει μια δεκαετία να πρωταγωνιστήσει στην Αργεντινή και η Κρουζ Αζούλ που άρχισε να ''ανηφόριζει'' και πάλι την επόμενη χρονιά από αυτήν που αγωνίστηκε εκεί... O Σταύρος Λαμπριάκος έχοντας αγωνιστεί σε Απόλλων Αθηνών και Ξάνθη, σαν μοναδική εμπειρία πρωταθλητισμού έχει αυτήν που είναι και η τελευταία της ομάδας τη σεζον 93'-94' που διεκδίκησε μέχρι 4 αγωνιστικές πριν το τέλος το πρωτάθλημα, τότε όμως ήταν πολύ νεαρός... Τελος ο Πιοτρ Βλοντάρτσικ δε μπόρεσε να ''περάσει'' τις εμπειρίες του απο τη Λέγκια λόγω κυρίως της χαμηλών τόνων γενικής παρουσίας του.

Αξίζει να συμειωθεί οτί η ''πίεση'' στην Ελλάδα διαφέρει απο αυτή που βιώνουν σε ξένα πρωταθλήματα καθώς η νοοτροπία του έλληνα της καταστροφολογίας με την πρώτη αποτυχία, ο υπερβολικός αριθμός αθλητικών εφημερίδων και ραδιοφώνων (άρα και αυξημενη κριτική) με βαση τον πληθυσμο της χωρας και η ''ιδιαιτερη'' ένταση και το πάθος που βιώνει την έννοια ''ποδόσφαιρο'' ο έλληνας οπαδός προσθέτουν ακόμη περισσότερο ψυχολογικό βάρος στις ομαδες που ''πρέπει'' να πρωταγωνιστούν.

Το ρόστερ του Άρη λοιπόν ως επι το πλείστον δεν είχε εμπειρίες πρωταθλητισμού και δε μπόρεσε να αποδώσει υπό αυτό το καθεστώς πίεσης παραμόνο στο τέλος του πρωταθλήματος οταν τα πλέι-οφ είχαν αρχίσει να ''απομακρύνονται'' και το άγχος να λιγοστέυει..